بررسی ۵ ساله اپیدیدیموارکیت بروسلایی در بیماران بستری در بیمارستان های رازی قائم شهر و امام خمینی (ره) ساری

سابقه و هدف: اپیدیدیموارکیت بروسلایی، یکی از عوارض موضعی بروسلوزیس انسانی است که در 2 تا 20 درصد بیماران مبتلا به بروسلوز گزارش شده است. مواد و روش ها: طی مطالعه ای گذشته نگر، 18 مورد اپیدیدیموارکیت بروسلایی را که بین سال های 79 تا 80 به بیمارستان های رازی قائم شهر و امام خمینی(ره) ساری مراجعه کرده اند، گزارش می کنیم، معیارهای اصلی تشخیص، تیتر آگلوتیناسیون «رایت» بیش تر یا مساوی 160/1 یافته های بالینی مثبت اپیدیدیموارکیت بروسلایی بوده است. یافته ها: اپیدیدیموارکیت در 13.04 درصد بیماران مذکور بروسلایی اتفاق افتاده است، سن متوسط بیماران، 27 سال بوده است (60-14). درد و تورم اسکروتال (100 درصد)، تب (100 درصد) و تعریق (73 درصد) مهمترین نشانه های بیماری بوده اند. تمام بیماران تیتر آگلوتیناسیون رایت (1/160-1/2560)≥1/160 و (1/80-1/640) 2me را داشته اند. درمان ترکیبی با داکسی سیکلین و ریفامپین (61.1 درصد) یا داکسی سیکسن و ریفامپین به همراه آمینوگلیکوزید برای دو هفته اول (27.7 درصد) و داکسی سیکلین+کوتریموکسازول (5.05%) و داکسی سیکلین به تنهایی در (5.05%) انجام شد. حداقل طول دوره درمان 45 روزه بوده است. استناج: در مناطق اندمیک بروسلوزیس، پزشکان باید در برخورد با اپیدیدیموارکیت، احتمال بروسلوزیس را در نظر داشته باشند. شرح حال دقیق، معاینه بالینی و ارزیابی سریع آزمایشگاهی به تشخیص کمک می کند. عموما درمان کلاسیک بروسلوزیس برای درمان اپیدیدیموارکیت بروسلایی(beo) کافی است.